Als de telefoon gaat spreekt een opgetogen persoon aan de andere kant van de lijn. Ik herken zijn stem, het is een vriend die ook een klant van mij is. Hij staat in een kringloopwinkel en heeft een trouvaille gedaan.
“Paul!” roept hij, “Ik heb een klein kastje gevonden, denk jij dat het iets is?”
Nog geen minuut later ben ik in het bezit van foto’s die hij heeft genomen in de kringloopwinkel. Ik zie een miniatuur kabinetje gemaakt van eikenhout. Het liefst zou ik op mijn fiets springen en mijn vriend live ontmoeten in de kringloopwinkel, maar ik verwacht een klant met een stoel en kan dus niet weg.
We hebben opnieuw telefonisch contact. Ik zeg mijn vriend dat het een leuk miniatuurmeubel is, maar dat ik aan de foto’s niet kan zien of het echt oud is en 18e eeuws. “Ik geef het een goede kans”, zeg ik hem. Mijn vriend antwoordt: “Ze vragen 55 euro en ik ga nu afrekenen”.
Een krap kwartier later staat hij voor mijn deur met nog steeds een opgetogen uitstraling. Ik ruim mijn werktafel op en we pakken het in kranten gewikkelde meubel uit. Ik zie direct dat het goed is en uit de periode die ik dacht. De kleur van het hout is goed, de stijl is goed en ik vind ook gesmede spijkers.
Het hele aanzien geeft me een goed gevoel maar dit leuke kabinetje is helaas in een heel slechte staat. Het zou gerestaureerd moeten worden maar als je het een leuk plekje geeft dan is dat natuurlijk niet nodig. Voor mijn vriend is dat geen optie. “Mooie dingen van zo’n leeftijd verdienen het om goed behandeld te worden, maak maar een prijsopgave”, zegt hij.
Die avond ben ik na het eten het kastje goed gaan bekijken om een begroting van de restauratiekosten te maken. Het is er nog slechter aan toe dan ik al dacht en ik raam de restauratie op € 1.250,- . Nu ben ik met mijn berekening nog aan de milde kant geweest maar ik wil het verhaal niet nog gekker maken dan het al is. De waarde van dit kastje ligt ver onder de kosten van de restauratie.
De volgende morgen is mijn vriend er weer. Bij een kopje koffie en een lijstje vol met gebreken leg ik hem mijn restauratieplan voor. “Ik ben er emotioneel mee verbonden”, zegt hij en vervolgt: “Mijn ouders hadden precies zo’n kast en in dit kabinetje wil ik kleine tastbare herinneringen van mijn moeder bewaren.” U begrijpt, de opdracht mag uitgevoerd worden.
Vijf maanden later bekijken we samen het gerestaureerde meubel. Mijn vriend is zichtbaar geraakt en bekijkt het resultaat aandachtig. Het zijn dit soort verhalen die mijn werk zo leuk maken. Het laat ook zien dat waarde en emotie heel dicht bij elkaar liggen. Dit verhaal bewijst nogmaals dat mijn ambacht bestaansrecht heeft en kwaliteit uit het verleden de aandacht krijgt die het verdient.