In een van mijn vorige stukjes schreef ik al eens over de emotionele waarde van antiek. Naar aanleiding van een recente gebeurtenis wil ik hier nogmaals iets over schrijven.

Ik werd gebeld door een mevrouw, ze zei dat ze een oude koffer te restaureren had. Ik dacht aan een lederen koffer en wilde haar naar een leerbewerker sturen. “Nee, nee”, zei ze, “Het is een houten exemplaar van triplex, ooit gemaakt door mijn vader”.

We maakten een afspraak en op een morgen stond ze voor mijn deur. Ze hield de koffer stevig onder haar armen geklemd, een dierbaar object moest dat zijn. Met een plechtig gebaar legde zij het koffertje op mijn werktafel.